Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Het verval maar ook het prille begin

Ondertussen had ik het wel gehad met dat rondje Bovenkerk, ik wilde mijn wandeling uitbreiden met de ka en Schoonouwen. Dat wilde ik al veel eerder doen maar  met al die regen was het op de ka nog veel te nat, dat geglibber op een vaak schuin pad zou niet goed zijn voor mijn knie. Afgelopen zaterdag dacht ik dat het nu wel zou gaan dus begon ik vroeg in de middag met volle moed aan een wandeling van een kleine acht kilometer. Vijf minuten van huis bij de tweede boerderij in Bovenkerk deze prachtige prunus, lichtroze en vol in bloei. En dan moet ik aan het eind van Bovenkerk deze brug over om op de ka te komen en echt, ik ben er geen held in om zoiets te doen. Met twee handen om de bovenste balk geklemd schuifelde ik voorzichtig naar de overkant en met een zucht van verlichting stapte ik van die veel te smalle brug. Het zag er daar goed uit op de ka, het pad was stevig, een klein stuk wat modderig maar verder prima te lopen. Er staan op de ka veel zwarte elzen met nog veel elzenproppen.

Een storm in een glas water

Dit kunstwerk, IJssprookje van Dolf Heubers aan het begin van het dorp Polsbroek kwamen we tegen terwijl we richting de Vlist fietsten. Toen ik er op internet naar zocht las ik een berichtje uit 2020 in  ons plaatselijk krantje   de 'IJsselbode' dat het van de gemeente Lopik weg moest en dat veel inwoners dit jammer vonden. Ze bewonderen het en vinden dat het er mooi staat.    In overleg met IJsclub 'Nooit Gedacht' zou Dolf Heubers een hek maken voor de nieuwe loopbrug naar de ijsbaan. Hij wilde oorspronkelijk een hek maken van het materiaal waaruit de brug bestaat, een looprooster. Later bedacht hij om er ook nog drie schaatsenrijders in te plaatsen. Hierover is tussen Heubers en het ijsclubbestuur onenigheid ontstaan, met een gevolg dat het niet geplaatst is en nooit de loopbrug heeft mogen sieren.  Heubers was diep teleurgesteld, vooral omdat hij dit speciaal voor de ijsclub gemaakt heeft. En wat moet je er mee. Hij woont zelf aan het water en zoals hij het zelf

De oudste

Een van de laatste huizen in Polsbroek was een hele oude boerderij, zo oud dat hij echt in het oog sprong. Dat moesten we eens even bekijken. Een voorbijganger wist ons te vertellen dat het de oudste boerderij van Polsbroek was, op de kerktoren na, gedateerd 1640 en dat hij nog steeds bewoond werd maar dat zagen wij er niet vanaf. Op internet kwam ik wat meer te weten over de boerderij. In deze streek komen veel boerderijen voor waarvan het woon-en het stalgedeelte onder één dak - een rieten zadeldak - zijn gebracht.  Dorp 41 is een 17de-eeuwse boerderij van dit type. In de voorgevel zitten ontlastingsboogjes, hoog geplaatste vensters en een deur met zogenaamde vloedstoep.  Er is een hoog in de gevel geplaatste deur, de toegangsdeur tot een hooggeplaatste kamer die als schuilplaats bij hoogwater kon dienen. Door de vloeddeur kon men bij overstromingen vanaf een vaartuig in het huis komen. De voorbijganger vertelde ons ook dat er in het zelfde dorp nog één boerderij was met zo'n vlo

Stralend

Het weer van afgelopen donderdag was geloof ik in heel Nederland prachtig, hier was het in ieder geval stralend met een ongewoon hoge temperatuur. We stapten vroeg in de middag op de fiets en reden via Bilwijk naar de Vlist waar we al snel afsloegen richting Oudewater over de Hoenkoopse Buurtweg. Is het verbeelding of beging het gras alweer groener te worden? Een lange weg met aan weerszijde boerderijen waar de tuinen steeds meer in bloei komen en waar veel mensen lekker in aan het werk waren. Opvallend dat er langs die weg ontzettend veel tulpenbomen stonden die nu in bloei staan. Dit was wel een van de mooiste die we zagen, nog net niet helemaal in bloei. Hier moest ik echt voor stoppen, te leuk om voorbij te rijden. Voor een boererij een grote strook anemoontjes in het grind.  Wat zijn ze mooi zo van dichtbij. Er kwam ook nog een insect op visite. We waren voor Oudewater afgeslagen en reden ondertussen in Polsbroek, een lint van agrarische bebouwing met ontzettend veel boererijen, o

De tuin van de avondhemel

De tuin van de avondnevel is een historische roman die zich afspeelt in het toenmalige Malaya – het huidige Maleisië. Het vertelt over de bezetting van de Japanners in de tweede wereldoorlog, de kolonisatie door de Britten, en de strijd voor onafhankelijkheid.   Als bij Yun Ling, rechter bij het hoge gerechtshof in Kuala Lumpur, een hersenziekte wordt vastgesteld, neemt ze ontslag en keert ze terug naar de hooglanden van Maleisië. Ze besluit haar levensverhaal op te schrijven nu ze nog in staat is om op de woorden en de herinneringen te komen.   Als tiener heeft ze samen met haar zus in een Jappenkamp gezeten. Tijdens hun gevangenschap heeft ze haar zus beloofd, dat als ze het mocht overleven ze een Japanse tuin voor haar zou gaan aanleggen. Jaren nadat de oorlog voorbij is, besluit Yun Ling om de belofte aan haar zus te gaan inlossen. Ze vertrekt naar de hooglanden om contact te zoeken met de Japanner Nakamura Aritomo. Voormalig hovenier van de Japanse keizer. Ondanks haar onderhuid

Hoe het begon 5

Begin oktober 1994, de eerste ochtend na aankomst uit Nederland. Prachtig weer, we kunnen buiten koffie drinken. We kijken niet naar de wildernis om ons heen, genieten van de zon en het uizicht  en voelen ons als God in Frankrijk. Maar er moest ook gewerkt worden dus Mart begon met maaien. Hij was nog niet begonnen of de buurman stond in de tuin. Hij kon het gras wel gebruiken voor de schapen. Alles werd met een houten hooihark op een grote jute doek gegooid die vervolgens dichtgeknoopt werd.  Op de rug van de knecht werd het afgevoerd. En passant vroeg de buurman ook nog even of hij zijn schapen op onze lager gelegen stukken grond mocht laten lopen. Het tweede terras was voor een groot deel begroeid met vlierbes en wilde braam en daar is wel een paar jaar overheen gegaan voordat we dat helemaal schoon hadden. Verschillende vlierbessen moesten helemaal uitgehakt worden. Als je maar een splintertje liet staan groeide er zo weer een nieuwe.  Manshoge wilde braam op dit deel van het tweed

Goed geslaagd

Begin oktober kochten wij deze drie plantenbakken en zetten ze vol met winterviolen, dat leek mij de beste oplossing om ons balkon wat kleur te geven in de winter. In de zomer zijn we er niet dus hoeft er ook niets in te staan. Het was maar een probeersel, ik wist niet zeker of de violen toonbaar zouden blijven. Toen het één of twee keer rond het vriespunt was zakten de violen wat in maar daarna bloeiden ze weer vrolijk verder en nu zien ze er zo uit, de foto is van gisteren. Ik vind het heel goed geslaagd als 'probeersel', in oktober gaan er weer opnieuw winterviolen in de bakken.